Σήμερα, ένα μικρό προσφυγόπουλο, μαζί με κάποια άλλα παιδιά, έφτασε στο σχολείο μας. Τα περίμενα έξω, αναρωτώμενη από πού να είχε έρθει, πώς κατέληξε εδώ, στην Ελλάδα. Σε έναν ξένο τόπο, ανάμεσα σε ξένους ανθρώπους, με μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε, με μυρωδιές που δεν γνώριζε.Έκλαιγε. Πολύ. Πάρα πολύ. Είχε ένα καρτελάκι περασμένο στο λαιμό του, με έναν αριθμό που το χαρακτήριζε, μα που δεν μπορούσε να πει τίποτα για την ψυχή του. Όταν κατάλαβε ότι η μητέρα του θα το άφηνε, οι λυγμοί του έγιναν πιο βαθιοί, πιο έντονοι. Δεν το καθησύχαζαν ούτε τα χάδια μας, ούτε οι κουβέντες μας. Ήθελε να επιστρέψει στον καταυλισμό. Ήθελε τη μοναδική σταθερότητα που γνώριζε σε έναν κόσμο γεμάτο φόβο.Έκλαψα κι εγώ. Πολλές φορές προσπαθούμε να συγκρατηθούμε, να μην δείξουμε τη συντριβή μας, αλλά αυτό το μικρό, καχεκτικό ανθρωπάκι μου έλιωσε την καρδιά.. Σκέφτηκα την ανάγκη αυτού του παιδιού. Και του κάθε παιδιού.Γιατί τα παιδιά όλου του κόσμου είναι η ελπίδα μας. Για αυτά τα παιδιά κινητοποιούνται σχολεία, γονείς, σύλλογοι, ολόκληρες κοινότητες. Πλάσματα που δικαιούνται να νιώσουν ασφάλεια, να γελάσουν, να ζήσουν όπως κάθε παιδί.Η χαρά τους είναι ανεκτίμητη. Το βλέπεις στα μάτια τους όταν παίρνουν στα χέρια τους όσα τους στέλνετε με αγάπη.Σας ευχαριστώ από καρδιάς. Όχι μόνο για τη βοήθεια που προσφέρετε, αλλά γιατί μας θυμίζετε τι σημαίνει ανθρωπιά. Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά, ένα μικρό χέρι τη φορά.
Γλύκα Κυλικλή
